پدر کشی در توتم و تابو
پنجشنبه, ۱۳ آذر ۱۳۹۹، ۰۲:۵۹ ب.ظ
در افسانه های مسیحی،گناه اصلی بی تردید از بی حرمتی نسبت به خدای پدر ناشی شده است. وقتی که مسیح انسان‌ها را از فشار گناه اصلی با فدا کردن جان خود، نجات داد،حق داریم چنین نتیجه بگیریم که این گناهی بود که از قتل به وجود آمده است .بر اساس قانون که عمیقاً در روح آدمی ریشه دوانیده چنین حکم می شود که کفاره آدم کشی تنها با قربانی کردن جان آدمی دیگر میسر است،پس قربانی کردن جان خویش، به معنای قتل نفس است؛ از آنجایی که فدا کردن جان خود موجب آشتی با خدا، یعنی پدر ،می شود پس جنایتی که باید کفاره آن را داد چیزی جز قتل پدر نخواهد بود.
به این ترتیب است که بشریت در آیین مسیحیت صادقانه به گناه خود در ارتکاب عمل جنایتکارانه نخستین اعتراف می کند زیرا موثرترین کفاره را تنها با قربانی کردن یکی از پسران می شناسد و آن را جبران پذیر دانسته است. صلح با پدر زمانی کامل میشود که پذیرش زنان را نیز که موجب سرکه بر ضد پدر شده اند، ترک کنی. اما در اینجا نیز یک بار دیگر جبری بودن نتایج دوسوگرایی احساسات از نظر روان شناسی آشکار می گردد. پسر در همان زمان و با همان عملی که بزرگترین دیه ممکن را به پیشگاه پدر خود تقدیم میدارد،به اهداف و آرزوهای خود بر ضد پدر نیز جامعه عمل می پوشاند؛ یعنی خود نیز در کنار پدر و عبارت بهتر به جای پدر به مقام خدایی می رسد و آیین پسر جانشین آیین پدر می گردد.برای مشخص ساختن چنین جانشینی، ضیافت قدیمی توتمی را احیا می کنند و به عبارت دیگر مراسم خوردن قربانی را بیان می گذارند و برادران در آن حاضر میشود و از گوشت و خون پسر- نه دیگر از خون و گوشت پدر- می خورد تا خود را متبرک کرده با پسر یکی شود. و به این ترتیب با پیگیری این موضوع در دورانهای گوناگون تاریخی متوجه می‌شویم که ضیافت توتومی و قربانی کردن حیوان و انسان به عنوان نماد خدا و سرانجام در مراسم سپاسگزاری مسیح همه نشان دهنده یک معنی بوده و آن انعکاس جنایتی است که از کهن ترین ایام بر دوش بشریت سنگینی می کرد و باید به آن افتخار کند.اما قربانی در مسیحیت چیزی جز از میان برداشتن پدر نیست از میان برداشتن ای که به عنوان تکرار جنایت پیشین، نیازمند کفاره و دیه است اکنون متوجه می‌شویم که فریز ،حق داشته وقتی گفته است مراسم سپاسگزاری در مسیحیت از مراسم گرفته شده که بی شک بسیار قدیمی‌تر از خود مسیحیت است.
منبع :کتاب توتم و تابو 252-253-254
نویسنده زیگموند فروید ترجمه حمیدرضا غیوری
